Acteur Kees Boot (geboren 26 maart 1970 te Dronten) had er al zeker tien jaar acteren op zitten toen hij bij het grote publiek doorbrak. Niet door op het toneel een gelauwerde Shakespeare-vertolking neer te zetten of door een Gouden Kalf-waardige filmrol af te leveren, maar door als een overhaaste manager een kist op zijn hoofd te krijgen in een nog geen minuut durende commercial – u weet wel, die hilarische Cup-a-soup-reclame waarin hij door tijdig een kop soep te drinken goed geconcentreerd blijft. “Als je kiest voor een rol in een reclamespot, moet je daar rekening mee houden”, erkent Boot. “Maar dit was echt belachelijk: 16 miljoen mensen die me opeens collectief herkenden als John de manager. Het is inmiddels minder, maar er is een lange periode geweest dat ik er moeite mee had als mensen me op straat nariepen. Het was een absurde hype: in alle theaters waar ik kwam, stonden opeens van die soepautomaten. Ik geloof dat de omzet van Unilever binnen een maand met 150 procent steeg!

Als je in een commercial speelt, ben je aangeschoten wild: mensen durven veel meer tegen je te zeggen dan wanneer je bijvoorbeeld een goede filmrol speelt. Op het moment dat mensen mij complimenteren met mijn rol in All stars vind ik dat toch een stuk aangenamer dan wanneer ze me in de Kalverstraat ‘hey, soepie!’ naroepen.”

Ondanks de stapels internationale prijzen die de twee filmpjes waarin Boot speelde ten deel vielen, en het feit dat hij aan de rol “meer dan een normaal jaarsalaris” heeft overgehouden, zwichtte hij niet voor het aanbod een hele serie ‘manager John’-commercials te gaan maken. “Ik wil niet de rest van mijn leven ‘die man van die kop soep’ blijven. En zeker niet op dit punt in mijn nog zo prille carrière. Peer Mascini met z’n Melkunie-koeien is een heel ander verhaal: die man heeft zichzelf al veertig jaar lang bewezen, die komt daar makkelijker mee weg. Maar bij mijn castings reageerden mensen steeds vaker: ‘daar komt de Cup-a-soupman weer! Zullen we dat nou wel doen? Nee, laat maar, die is te bekend.’ Terwijl ik niet het gevoel had dat ik al het recht had om bekend te zijn. Ik had mijzelf als acteur nog niet enorm kunnen profileren: zo’n commercial is toch geen Shakespeare. Ik vraag me ook oprecht af of John de manager langer dan twee filmpjes leuk was gebleven.” Het had maar een haartje gescheeld of Boot was überhaupt geen acteur geworden. Aan de ambitie van de jongen lag het niet: al vanaf de lagere school in Dronten droomde de kleine Kees ervan op het podium te staan. “Die ziekmakende spanning voordat je opgaat. En dat dat gevoel langzaam verdwijnt als je op het toneel staat en merkt dat het publiek gelooft wat je daar vertelt – dat is iets magisch, iets ongelooflijks. Een goede acteur beheerst de kunst van het overtuigen.”

Ondanks zijn enthousiasme werd hij na een jaar van de toneelacademie in Maastricht afgestuurd. “Ze gaven geen reden: ze vonden dat de opleiding bij nader inzien ‘toch niets voor mij was’. Ik ben er dagenlang ziek van geweest: mijn droom was in één keer van tafel geveegd. Bovendien kón ik verder helemaal niets. Ja, lach maar: ik kan écht niets verder! Ik had m’n havo-examen volledig verprutst toen ik wist dat ik naar Maastricht kon, want wat had je nou op de toneelschool aan wiskunde of scheikunde?”

Uit arren moede meldde Boot zich aan bij het leger: twee dagen later zat hij in dienst. “Ik haatte het, maar je hoefde er verder niets voor te kunnen.” Toch gaf hij zijn droom nog één kans, door in een laatste wanhoopspoging toelatingsexamen te doen aan de Toneelschool Amsterdam. “Als ik toen was afgewezen, was het over en uit geweest. Het is echt een godswonder dat ze me daar hebben aangenomen: tijdens de slotauditie viel ik letterlijk flauw van de zenuwen. Ik had op dat moment in het leger nachtdienst: tussen twee shifts door ben ik naar Amsterdam gegaan. Én niet geslapen, én op van de zenuwen – en dan voor Ton Lutz, alle docenten en het hele vierde jaar Oidipoes gaan declameren. Ik schijn mijn monoloog afgemaakt te hebben, maar ik kan me er niets van herinneren: ik werd pas weer wakker toen ik uitgeteld op de grond lag.” Behalve als John de manager kent het grote publiek Boot vooral als Johnny Meeuwissen uit de serie ‘All stars’, een rol die hij na één film en één seizoen overnam van zijn goede vriend Daniël Boissevain. “Ik heb daar ontzettend lang over getwijfeld. De eerste dagen was ik ook als de dood: daar stond ik dan, in Daniëls kleren, in Daniëls auto. Ik voelde me echt een oplichter als ik mijn Amsterdamse accentje opzette. Daniël hééft een Amsterdams accent, ik spéélde het. Daniël ís stoer, ik spéél stoer. Daniël is ooit uitgeroepen tot sekssymbool van Nederland: hoe graag ik het ook zou willen, maar daar kan ik met geen mogelijkheid aan tippen.”