Met Gabriël Boot heeft een straatmaker het vak verlaten, waarin hij als het ware gewoon ingegroeid is. Tenminste vier generaties lang heeft een lid van de familie Boot aan het wegdek van Zevenbergen en (wijde) omgeving “getimmerd”. Het vak ging steeds over van vader op zoon. Zo ging Gabriël, toen hij 14 jaar was, met zijn vader mee, die straatmaker bij de gemeente Zevenbergen was.

Lang bleef hij overigens niet bij de gemeente, want van hogerhand mocht Zevenbergen, destijds maar één straatmaker in dienst hebben en dat betekende dat er voor de jonge Gabriël weinig brood bij de gemeente te verdienen was. Hij zocht daarom zijn heil bij andere instanties, maar in 1941 kwam hij terug bij de gemeente. Voor een straatmaker was er toen volop werk, door al het oorlogsgeweld had het wegdek behoorlijk te lijden gehad. En na de oorlog moesten de bekende ‘kinderkopjes’ vervangen worden door klinkers, terwijl het wegdek in de eerste uitbreidingswijkjes ook gelegd moesten worden door de gemeentelijk straatmakers. Tegenwoordig wordt een straat heel anders (en sneller) gelegd.

Gabriël Boot: “Het vak is er af. Je hebt nu bijna geen vakkennis meer nodig. Ze tassen maar weg in de nieuwbouwwijken. De machines doen nu het grote werk. Vroeger nog maar 1 op de 10 straatmakers precies onder profiel en er mocht geen streepje aan mankeren. Ik denk dat nu nog maar 1 op de 10 straatmakers over vakkennis beschikt”. Over snelheid zegt hij: “Als je het goed deed kwam je voreger aan een meter of veertig per dag. Nu haalt men wel 100 meter”.

Bij de gemeente Zevenbergen is er sinds 1800 iemand van de familie Boot als straatmaker in dienst geweest. Eerst Jan (Johannes Boot), de bet-overgrootvader van Gabriël, toen Leendert (Leen) Boot, een oom van zijn vader, vervolgens Sebastiaan Boot, zijn vader en ten slotte dan de inmiddels vertrokken Gabriël. De “traditie” wordt niet voortgezet. De drie zoons van Gabriël hebben een ander beroep. “Dat hadden zij vroeger niet, beroepskeuze. Dat ging bij ons automatisch”, aldus Gabriël, die toegeeft wel een ander beroep te zullen kiezen “als hij het over kon doen”.

In bovenstaand rijtje straatmakers is één naam nog niet vermeld. De naam van grootvader Gabriël, die ‘los’ werkte o.m. aan veel provinciale wegen in West-Brabant. Gabriël weet te vertellen dat zijn grootvader vroeger in één uur met de hondekar naar Willemstad wandelde, waar hij destijds aan de provinciale weg werkte. Ook Gabriël zelf heeft veel aan provinciale wegen gewerkt. De meeste ‘kopjes’ van de smalle, bochtige provinciale dijk naar Willemstad bijvoorbeeld, zijn door zijn handen gegaan, zo herinnert hij zich.
Praten doet Gabriël nog graag over zijn vak, maar het is hem duidelijk aan te zien dat hij bepaald niet zit te popelen om nog eens een straatje te leggen. Hij schildert graag, heeft duiven en een stuk land. “Hij heeft genoeg te doen, hij wil zich echt niet vervelen”, zegt zijn vrouw.

“Kijkt hij altijd hoe een straat gelegd is, als hij loopt te wandelen?”, vragen wij ten slotte aan zijn vrouw. “In het begin deed hij dat wel eens ja, en dan liep hij eerlijk gezegd wel eens te mopperen. Maar dat is nu over”, zegt ze lachend. En hij voegt er hard lachend aan toe: “Ja, ik heb me er nu helemaal van gedistantieerd, ha, ha…”.

Noot van de auteur:
Leonardus (Leen) Boot, de broer van Gabriël Boot is tevens tot straatmaker opgeleid door zijn vader en zijn broers en is later doorgegroeid tot werkbegeleider bij de WVS. Alledrie de broers waren dan ook bij de gemeentewerken betrokken.
Leonardus (Ronald) Boot, de kleinzoon van Leen is na de MAVO ook straatmaker geworden en daarmee de laatste Zevenbergse Boot generatie in dit vak.